Πρακτικοί Φαρμακοποιοί

 

Οι πρακτικοί φαρμακοποιοί ασχολούνταν με την παρασκευή φαρμάκων από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι περίπου τις αρχές του20ου, όταν δεν υπήρχαν ακόμα τα βιομηχανικά φάρμακα που παράγουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και η παρασκευή των φαρμάκων γινόταν αποκλειστικά από τα ίδια τα φαρμακεία, με συνταγή γιατρού. Ο γιατρός έγραφε τις ακριβείς δοσολογίες των υλικών για την παρασκευή του φαρμάκου που απαιτούσε η κάθε περίπτωση και ο φαρμακοποιός αναλάμβανε να το ετοιμάσει. Το επάγγελμα του πρακτικού φαρμακοποιού θεωρούνταν από τα καλύτερα και πιο κερδοφόρα επαγγέλματα της εποχής του, αλλά παράλληλα ήταν επικίνδυνο, καθώς απαιτούσε μεγάλη προσοχή. Πολλοί πρακτικοί εργάζονταν ως βοηθοί (πτυχιούχων) φαρμακοποιών.

Τα πιο συνηθισμένα φάρμακα που παρασκεύαζαν ήταν παυσίπονα, με βάση την ατροπίνη (από το φυτό της μπελαντόνας η αλκοόλη της οποίας δίνει την ατροπίνη), υπόθετα, αντιπυρετικά, αντιβηχικά, αλοιφές για δερματικές ασθένειες, σιρόπι για την αναιμία από εκχύλισμα σιδήρου, κ.ά. Σχεδόν για κάθε ασθένεια υπήρχε και το κατάλληλο παρασκεύασμα. Ορισμένοι έφτιαχναν και αλοιφές για τα ζώα, ακόμη και «σεξουαλικά δυναμωτικά για τους άντρες», που παρασκευάζονταν από αποξηραμένους όρχεις κάστορα. Τα λεγόμενα επικίνδυνα υλικά όπως το όπιο, τη μορφίνη και το αρσενικό, τα προμηθεύονταν μόνο από το κράτος («κρατικό μονοπώλιο») και τα φυλούσαν σε χρηματοκιβώτιο.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν η ζυγαριά, τα γουδιά (όπου θρυμμάτιζαν και αναμίγνυαν τα φαρμακευτικά σκευάσματα) και η «πιλομπιέρα» όπου έκοβαν τα χειροποίητα χάπια.

Σήμερα οι πρακτικοί φαρμακοποιοί έχουν εκλείψει αφού κυριαρχούν τα βιομηχανικά φάρμακα.

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν

• Συνέντευξη Ζερβού Θεόδωρου [πρακτικού φαρμακοποιού], στη Μυτιλήνη, στις 07/11/2005